Podczas Mszy Św. w Intencji Ojczyzny w Kościele pw. św. Antoniego Padewskiego, Proboszcz Ks. Jarosław Ciuchna wygłosił przejmujące kazanie:
“…Dzisiejszy dzień dla każdego polskiego katolika jest ogromnym świętem. Świętem bożej łaski i miłości, świętem obecności Matki Najświętszej, ale również świętem państwowym, bo przeżywamy pamiętny 3 maja sprzed 230 lat, kiedy to Sejm Czteroletni ukoronował swoje obrady uchwaleniem pamiętnej konstytucji. To dzieło szczupłego grona postępowych, światłych patriotów tzw. Kuźnicy Kołłątajowskiej kładło podwaliny pod nowy ustrój polityczny i społeczny naszej Najjaśniejszej Rzeczypospolitej. Znosiło wolną elekcję ustanawiając tron dziedziczny, w te sposób skracając sprzedajność niegodziwych przedstawicieli polskiej szlachty. Znosiło liberum veto przeciwdziałając warcholstwu magnaterii. Wznawiają władzę centralną, wykonawczą, ozdrawiają stosunki społeczne poprzez rozszerzenie praw obywatelskich mieszczan , ale też rozszerzenie opieki nad chłopami. Już w 1791 r. ci co kochali ojczyznę, wiedzieli jakie przed nią stoją zagrożenia. Wyciągali potem wnioski z tej pięknej, ale i bolesnej historii naszej Ojczyzny. Wiedzieli dobrze, że Mieszko i Chrobry zbudowali naszą państwowość ciężką pracą i stanowczymi rządami. Wiedzieli, że dobre intencje nie starczą, bo choć takie miał Bolesław Krzywousty , to rozbił na wiele lat nasz kraj. Wiedzieli, że fizyczny podział, a chyba każdy przyzna, że przydomek “Łokietek” nie wzbudza trwogi, dzięki wyrzeczeniom potrafił zdziałać więcej niż wielki, zdolny mocarz. Wiedzieli twórcy konstytucji, że miarą Kazimierza nie był tylko jego wzrost , ale jego królewskie serce dla najuboższych , twarde prawodawstwo , troska o rozwój obronności kraju i wykształcenie obywateli… Ale historia nie byłaby pełna, gdybyśmy widzieli tylko cnotę. Trzeba również patrzeć na ciężkie chwile naszej Ojczyzny i wyciągać wnioski. Posłowie Sejmu Czteroletniego widzieli bezmyślność i pychę Bolesława Śmiałego, wydającego wyrok na Biskupa Stanisława. Widzieli bratobójcze walki książąt dzielnicowych przypieczętowane morderstwem Leszka Białego. Widzieli Stańczyka, co prawda zygmuntowskiego błazna, ale człowieka, który miał szerokie horyzonty, któremu nie było do śmiechu kiedy na dworze Królowej Bony bawiono się i ucztowano obficie, a jemu z rąk wypadł list mówiący wzięciu Smoleńska przez Moskwę. Widzieli zdradzającego kraj Walezjusza. Widzieli w końcu opasłych Sasów, ale i desperackiego Rejtana. 230 lat temu, uchwaleniem konstytucji w 1791 r., nasi ojcowie zrobili nam wielki rachunek sumienia z miłości do ojczyzny. Konstytucja 3 Maja rozpoczynała się od słów: “W imię Boga w trójcy jedynego…”. Dziś chce się narzucić nie tylko Polsce, ale i całej Europie konstytucję bez Boga, bez chrześcijańskich wartości. To nic innego, jak stawanie po stronie tego apokaliptycznego Smoka. To bezczelna próba kupienia przekonań za przysłowiową “miskę soczewicy”. To oszustwo, które w wyniku obietnic o poprawie bytu chce sprzedać, albo kupić nasze dusze. Chce w ten sposób odciągnąć od tego, co przez tyle wieków nasi praojcowie pielęgnowali, czego bronili o co walczyli. Obchodzone dziś święto przypomina nam przepiękne słowa Norwida:
“Bo piękno na to jest, by zachwycało
Do pracy – praca, by się zmartwychwstało.”
Aby się codziennie wstawało do swoich codzienności , do wszystkich spraw, którymi żyjemy, które w jakiś sposób budują naszą świadomość, ale też i naszą tożsamość. Dlatego musimy pamiętać o tej wielkiej odpowiedzialności za te ziemie. Ziemię zbroczoną krwią bohaterów Cedyni, Grunwaldu, Racławic, zrywów Powstania Listopadowego i Styczniowego, bitew I i II wojny światowej, użyźnioną prochami różnych nacji pod Auschwitz-Birkenau. Ta nasza ziemia pobłogosławiona ręką Dzieciątka Jezus z jasnogórskiego obrazu – Najjaśniejsza relikwia, którą z takim pietyzmem zawsze całował największy z rodu Polaków – Ojciec Święty Jan Paweł II. Po upływie tych trzech wieków, od tamtego pamiętnego wydarzenia – ślubów Jana Kazimierza, biskupi polscy w 1956 r odnowili śluby jasnogórskie, prosili w imieniu swoim i narodu, by Maryja wypraszała u Boga pomoc i miłosierdzie dla naszej Ojczyzny…
Dla ciebie i dla mnie ten kraj, ta ziemia wyzłacana pszenicą, posrebrzana żytem to Matka, jak Matką i Królową jest ta co jasnej broni Częstochowy i w Ostrej świeci Bramie. Matka Boga człowieka – Maryja. Niech ta ziemia pozostanie na zawsze Królestwem Maryi i jej syna.”
We mszy św. uczestniczył Starosta Sokólski Piotr Rećko wraz z Przewodniczącym Rady Powiatu Sokólskiego – Krzysztofem Krasińskim, Dyrektorem Wydziału Finansowego Starostwa Powiatowego w Sokółce i Radnym Rady Miejskiej w Sokółce – Danielem Supronikiem, Radnym Miejskim – Tomaszem Tolko, Dyrektor Wydziału Promocji – Zbigniewem Dębko. W nabożeństwie uczestniczyła także Członek Zarządu Województwa Podlaskiego – Wiesława Burnos oraz inni politycy i samorządowcy, a także Sokólski Pododdział Kawalerii im. 10. Pułku Ułanów Litewskich, młodzież klas mundurowych z ZS w Sokółce, w mundurach z okresu Księstwa Warszawskiego i mieszkańcy Sokólszczyzny.
Patrycja A. Zalewska
