Był to kolejny występ tej grupy w kundzińskiej świątyni.
– Jesteśmy tutaj regularnie zapraszani i zawsze spotykamy się z niezwykle ciepłym przyjęciem. Na nasze koncerty przychodzi wiele osób, co tworzy wspaniałą atmosferę i niezwykły odbiór – mówił Zbigniew Dębko, dyrektor Powiatowego Domu Kultury w Sokółce i członek “Jemioły”.
Parafia w Kundzinie to wyjątkowe miejsce – zabytkowy kościół z bogatą historią i tradycjami. Co istotne dla występów muzycznych i wokalnych, budynek charakteryzuje się znakomitą akustyką. Jest to także parafia rodzinna dla kilku członków zespołu, a na organach w kościele gra pan Wojtek, tenor “Jemioły”.
Powiatowy Zespół Regionalny zaplanował kolejny koncert kolędowy na przyszłą sobotę – tym razem w szpitalu w Sokółce. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, zespół wystąpi także w kościele w Kuźnicy, wykonując tradycyjne polskie kolędy i pastorałki.
– Co roku, w okresie Bożego Narodzenia, organizujemy cykl koncertów z kolędami i pastorałkami. Polska kultura ma niezwykle bogaty repertuar tych utworów, a sam wystrój kościołów zachęca, by prezentować je właśnie w takich miejscach. To czas radości, ale też wzniosłości – opowiadał Zbigniew Dębko.
Warto wspomnieć, że koncerty “Jemioły” to nie tylko występy zespołu, lecz także okazja do wspólnego śpiewania. Wierni chętnie włączają się w wykonywanie znanych utworów, co dodaje wydarzeniom niezwykłej atmosfery.
Historia kościoła w Kundzinie
Pierwszy drewniany kościół w Kundzinie prawdopodobnie zbudował w 1562 roku król Zygmunt II August. Świątynia mogła pełnić funkcję kaplicy królewskiego dworu myśliwskiego znajdującego się w miejscowości. Pierwszy dokument potwierdzający istnienie parafii pochodzi z 13 stycznia 1593 roku, kiedy to król Zygmunt III Waza uposażył ją dziewięcioma włókami gruntu. Monarcha powiększył ten fundusz w 1602 roku przywilejem wydanym w Wilnie.
W XVII wieku król Stefan Batory planował przekazanie dóbr kundzińskich kolegium jezuickiemu w Grodnie. Ostatecznie Zygmunt III Waza w 1603 i 1605 roku oddał je na uposażenie nowicjatu jezuitów w Wilnie. Jezuici opiekowali się parafią do 1773 roku, prowadząc działalność duszpasterską i misyjną. Przed 1655 rokiem zbudowali nowy drewniany kościół pw. Wniebowzięcia NMP, który miał trzy ołtarze, w tym główny z obrazem Ukoronowania NMP.
W 1851 roku ks. Ignacy Jaworowski uzyskał pozwolenie na budowę nowej świątyni. Kamienny kościół z elementami neorenesansowymi ukończono w 1856 roku, a jego poświęcenia dokonał dziekan sokólski ks. Jakub Wysocki. W latach 1930–1931, dzięki staraniom proboszcza ks. Witolda Sarosieka, świątynia została powiększona o kaplicę z ołtarzem Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz nową zakrystię.
Podczas II wojny światowej ks. Sarosiek został wywieziony do obozu koncentracyjnego Gross-Rosen, gdzie zginął w 1944 roku. Kościół ucierpiał w wyniku ostrzału w 1944 roku, jednak już w 1946 roku został odrestaurowany.
W latach 1987–1992, z inicjatywy ks. Mariana Cierpika, przeprowadzono generalny remont świątyni, w tym wymianę stropu, przebudowę chóru i modernizację wnętrza. Kościół wraz z przyległym cmentarzem i kostnicą został wpisany do rejestru zabytków w 2013 roku.
Źródło: .archibial.pl
Patrycja A. Zalewska-Poskrobko
Fot. Jarosław Stasiulewicz
