Powiat sokólski należy do obszaru „Zielonych Płuc Polski” – rozwiniętych ekologicznie terenów o dużym potencjale turystycznym. 24% jego powierzchni zajmują lasy i grunty leśne. Głównym kompleksem leśnym jest Puszcza Knyszyńska, przez którą przepływa rzeka Supraśl.
Puszcza Knyszyńska zawdzięcza zlodowaceniom bogatą rzeźbę terenu. Wzgórza moreny czołowej zbudowane z glin i piasków zwałowych, ozy i kemy oraz pola sandowe tworzą unikatową enklawę natury. Dużą zaletą Parku są licznie występujące wody podziemne i źródła (około 430 źródeł). Większość rzek występujących na tym terenie zachowała swój kręty bieg. Główną, wodną arterią Puszczy jest Supraśl, (106,5 km) która stanowi główną zlewnię puszczy i prawy dopływ rzek Narew. Puszcza ma krótki okres wegetacyjny i śnieg może utrzymać się w niej nawet sto dni, chociaż lato jest dosyć ciepłe. Wyróżnikiem Puszczy jest flora, która przypomina rejony tajgi. Bory iglaste, mieszane wielogatunkowe, iglaste podmokłe zajmują około 60% powierzchni leśnych. W puszczy występują również tereny bagienne. Liczbę gatunków roślin szacuje się tutaj na 843 roślin naczyniowych, 200 gatunków mchów i wątrobowców oraz 280 gatunków porostów. Liczby te w rzeczywistości mogą być większe, ponieważ teren chroniony nie został w pełni zbadany. W Puszczy Knyszyńskiej występuje chronionych 5 gatunków widłaków (wroniec, jałowcowaty, goździsty, spłaszczony, cyprysowaty) oraz paprocie ( m.in. objęty ochroną pióropusznik strusi, paprotka zwyczajna).
Puszcza Knyszyńska może się pochwalić również fauną. Wśród małych ssaków wyróżnić możemy kreta, ryjówkę aksamitną oraz rzęsorka rzeczka, nornicę rudą, badylarkę, smużkę nornika burego i polnego, mysz polną, szczura wędrownego, koszatkę i orzesznicę. Królem Puszczy Knyszyńskiej jest żubr, którego stado aktualnie liczby 50 sztuk. Na terenie parku można spotkać też jelenie, dziki, sarny, łosie. Rodzina drapieżników składa się z wilków, lisów, jenotów. Łasicowate są reprezentowane przez borsuki, wydry, kuny, łasice, a kotowate przez rysie. Brzegi rzek i strumieni zamieszkują piżmaki, bobry. Pole i obrzeża lasów są domeną zająca szaraka i jeża. W Parku nie brakuje latających ssaków takich jak mopek, mroczek późny, nocek rudy, borowiec wielki i gacek.
W Puszczy Knyszyńskiej znajdują się takie rezerwaty jak Jesionowe Góry (posiada rzadkie zbiorowiska roślinne i torfowiska), Starodrzew Szyndzielski (można tam zobaczyć 120-letnie dęby), Wielki Las i Nietupa (ostoja bobra).
Na północ od Puszczy Knyszyńskiej, leży Biebrzański Park Narodowy, graniczący z gminą Dąbrowa Białostocka i Suchowola. Klimat, rozległe obszary torfowisk, oraz forma dolinna sprawia, że Biebrzański Park narodowy jest jedną z najzimniejszych części kraju. Klimat przypomina kontynentalny z elementami subpolarnymi. W nocy charakterystyczne są silne spadki temperatury prowadzące do przymrozków.
Dolina Biebrzy otoczona jest przez wysoczyzny morenowe stworzone przez zlodowacenie środkowopolskie. Park umiejscowiony jest w dorzeczu Biebrzy. 165 kilometrowa rzeka ma swoje źródło we wzgórzach sokólskich. Biebrza łączy dorzecze Niemna z dorzeczem Wisły poprzez Kanał Augustowski. Na terenie Biebrzańskiego Parku Narodowego można zobaczyć niespotykane nigdzie w Europie tereny bagienno-torfowiskowe i bogatą faunę, szczególnie ptasią. Wiosną, Biebrza wylewa tworząc rozległe rozlewiska. Biebrza płynie zakolami pozostawiając liczne starorzecza, a jej odcinki dopływów znajdują się na Granicach Parku. Są to m.in.: Lebiedzianka, Netta, Dybła, Wissa, Sidra, Kamienna, Krzeczówka. Dolinę Biebrzy zasilają również wody podziemne. Wyróżnikami klimatu Parku jest skrócony okres wegetacyjny. Jest to teren mgielny i dosyć chłodny, jednak występuje na nim różnorodność flory, wśród której jest 45 podlegających ścisłej ochronie prawnej (brzoza niska, wierzba lapońska, rosiczka okrągłolistna, grążel żółty, gnidosz królewski itp.) oraz 14 podlegających ochronie częściowej. Występują tu również reliktowe gatunki mchów takie jak mszar nastroszony, mokradłosz, tujowiec. Na terenie Parku występuje ponad 45 naturalnych zespołów roślinnych, duża rolę odgrywają w nich lasy i zbiorowiska krzewiastych wierzb. W Biebrzy żyją bobry, są one zwierzętami sprowadzonymi z Białorusi. Nad rzeką żyją borsuki, gronostaje, jelenie, jenoty, lisy, piżmaki, sarny, wydry, wilki. Flora wodna jest typowa dla rzek podgórskich: brzany, klenie, sumy, szczupaki, węgorze. Obok parku znajdują się Wzgórza Sokólskie, które tak jak Dolina Biebrzy są chronionym krajobrazem. Pojezierny wygląd Wzgórza zawdzięczają zlodowaceniu sprzed 1300 lat. Herbowym gatunkiem Parku jest łoś. Osobniki na tym terenie jako jedyne przetrwały okres wojenny i rozprzestrzeniły się na terenie całej Polski. W Parku występują dziki, sarny, zające, wilki, lisy, jenoty, borsuki tchórze, kuny leśne i mniejsze ssaki takie jak mysz polna i nornik północny. Oprócz ssaków, występuje tu 235 gatunków ptaków, w tym 157 gatunków lęgowych (bąk, bocian czarny, gęś gęgawa, płaskonos, cietrzew, żuraw, dzięcioł zielono-siwy i białogrzbiety, wodniczka, dziwonia, orzeł bielik, kobuz, puchacz, dublet, łabędź krzykliwy, biegus zmienny, bekasik.
